Książ­ka o miej­scu i cza­sie widzia­nych „w”, „z” i „zza”, z per­spek­ty­wy wten­czas i zajutrz, z punk­tu, w któ­rym „prze­szłość nie będzie nasza/ przy­szłość nie była nasza”, a o teraź­niej­szo­ści trze­ba mówić w naj­bar­dziej palą­cym tonie. Wier­sze pisa­ne wbrew gro­dzą­cym gra­ni­com i gar­dłu­ją­cej pogar­dzie, oskar­ża­ją­ce, ale bez mora­li­za­tor­stwa. Kart­ki oca­la­ją­ce kształ­ty imion, strzę­py dro­bia­zgów pod gru­za­mi i śla­dy stóp w przy­gra­nicz­nych lasach – przed wyma­za­niem z map świa­ta, wyple­nie­niem z naro­do­wych rubryk, znie­czu­li­cą naszych bez­piecz­nych kra­jów i domów. Dru­ga książ­ka Jaku­ba Pszo­nia­ka wsłu­chu­je się w puls świa­ta jesz­cze uważ­niej niż debiu­tanc­ki tom chy­ba na pew­no.