Debiut pro­za­tor­ski Krzysz­to­fa Siw­czy­ka – uho­no­ro­wa­ne­go naj­waż­niej­szy­mi nagro­da­mi poety i ese­isty – to podzie­lo­na na zbi­te, skon­cen­tro­wa­ne obra­zy nar­ra­cja mie­rzą­ca się z doświad­cze­nia­mi gra­nicz­ny­mi: śmier­cią i naro­dzi­na­mi. „Na prze­cię­ciu arte­rii” spo­ty­ka­ją się oso­by zara­zem bli­skie, bo złą­czo­ne wię­za­mi krwi, i dale­kie, gdyż roz­dzie­lo­ne deka­da­mi wro­gie­go mil­cze­nia. To rów­nież opo­wieść o prze­chod­nim cha­rak­te­rze róż­nych ilu­zji życia, wyda­rza­ją­cych się w zmien­nych oko­licz­no­ściach miejsc i cza­sów, a final­nie oka­zu­ją­cych się jed­nym smut­nym rytu­ałem, nie­świa­do­mie odgry­wa­nym nad prze­pa­ścią ter­mi­nal­ne­go tap­cza­nu. W żałob­ny sko­wyt wdzie­ra się jed­nak pierw­szy krzyk z sali położ­ni­czej, a nie­odby­ta przez lata roz­mo­wa syna z ojcem zawią­zu­je się w poten­cjal­ność nowej – pro­wa­dzo­nej tak w życiu, jak i w otwar­tych oknach tej bole­snej, ale dają­cej nadzie­ję pro­zy.