Sposób, w jaki widzimy bliskich, nigdy się nie pokrywa z ich wyobrażeniem o tym, jak to my ich odbieramy. Wyczuwam motyw tego, że wszyscy czerpiemy nieomal fetyszystyczną przyjemność z wyobrażeń. Wyobrażonych relacji z bliskimi. Wyobrażonych zdarzeń z udziałem różnych bliskich nam przedmiotów. W książce jest dużo starości, śmierci, dużo fragmentów o tym, że wszystko się boleśnie zmienia, a z tego zostaje nawet nie pamięć, nie obraz, tylko właśnie wyobrażenia, które pielęgnujemy.