W struk­tu­rze książ­ki docho­dzą do nas, jak w zwol­nio­nym tem­pie, wstrzą­sy tar­ga­ją­ce psy­cho­po­li­tycz­ną rze­czy­wi­sto­ścią. Sta­wia­ne są nie­wy­god­ne pyta­nia o psy­chi­kę, cie­le­sność, bio­lo­gię i poli­ty­kę. Czy­tel­nik może tu obser­wo­wać ruch i prze­mia­nę pojęć oraz towa­rzy­szą­cych im sta­nów emo­cjo­nal­nych. Dzię­ki temu ma szan­sę usta­wić się nie­co ina­czej wobec pod­su­wa­nych mu każ­de­go dnia pod­nie­ca­ją­cych tez i prawd, któ­re prę­dzej czy póź­niej oka­zu­ją się paso­ży­ta­mi na tkan­ce życia. Krót­sze wier­sze z pierw­szej czę­ści książ­ki przy­go­to­wu­ją grunt pod coś, cze­go Bart­czak dotąd nie pre­zen­to­wał – poemat. Roz­bu­do­wa­ny utwór tytu­ło­wy for­mal­nie kon­tra­stu­je z ich mini­ma­li­stycz­ną pre­cy­zją i ana­li­tycz­ną ener­gią, usta­wia­jąc je nagle w ina­czej skal­ku­lo­wa­nej prze­strze­ni gło­so­wej, for­mal­nej i tonal­nej.