Zadura wyczekuje, ustawia swoją poetycką kamerę i ujmuje w kadrze wszystko, co przypadkowo w niego wbiegnie, by potem wykorzystać technikę montażu i na poziomie gry z tytułem stworzyć pełny wiersz. Taka historia musi być nie tyle opowiedziana dzięki słowom, nie tyle zobrazowana, ale zawarta w samym materiale, ukształtowana wraz z chwilą “rodzenia się” wiersza.

Zadura z pasją opowiada o znaczkach, podróżach, przemieszczaniu się. Jest wiarygodny, zachwyca normalnością wypowiedzi, ma poczucie humoru, przemawia do czytelnika, w zaufaniu dzieląc się swoimi przygodami i refleksjami. Jest to poezja dystansu, wieloznaczności, ale i mądrego dialogu, który wykracza poza ramy tradycyjnego dyskursu.

Bohater wierszy Bohdana Zadury nie bardzo wie, gdzie jest. A już na pewno nie wie tego czytelnik. Przestrzeń i czas traktowane są jak osobiste narzędzia stylu literackiego. Czyli dowolnie. Nie chodzi nawet o swobodne przemierzanie czasu i przestrzeni – to w poezji w końcu nic nowego – ale o używanie określeń miejsca i daty zawsze wtedy, kiedy ma się na to ochotę. Na przykład dlaczego by nie wymienić dwunastu nazw węgierskich miasteczek w wierszu, który ma dziewiętnaście króciutkich wersów („W samochodzie z Salfeld do Budapesztu”)?

Bohdan Zadura jest jak zespół Rolling Stones. Zdawałoby się, że wydał już wszystko (Wszystko można zresztą uznać za rodzaj podsumowania), że potrafi zagrać i klasykę, i własne kompozycje, że wiadomo, czego się po nim spodziewać. Ale właśnie dlatego bez wahania sięga się po Nocne życie – żeby usłyszeć kolejny bezbłędny numer.

W Nocnym życiu brak jest zaciemnień, zaburzeń ostrości, a sam podmiot zarysowany jest bardzo wyraźnie. Jawi nam się postać obdarzona bardzo wyczulonymi zmysłami, będąca świetnym obserwatorem, detalistą, tropiącym nieścisłości i absurdy życia codziennego. Bohdan Zadura parafrazuje, w najlepsze „bawi się” słowami, korzysta z ich wieloznaczności („Tak wolę”, „Eucharystia”, „Oczy”), operując przy tym humorem i nie stroniąc od ironii. Skłania czytelnika do gorzkiej refleksji nad codziennością, w którą każdy z nas, czy mu się to podoba, czy też nie, jest przecież uwikłany.

Nowy tom Zadury budzi konsternację. Pęknięty wpół, prowadzi czytelnika w dwie różne strony. Jedna to obszar zabawy językami kultury popularnej nacechowanej doraźną interwencyjnością. Druga to bezinteresowne poetyckie narracje, w których przewodnią rolę odgrywają pamięć, wyobraźnia i sen. Kwestią nieoczywistą pozostaje dla mnie, czy obie drogi spotykają się ze sobą i w jakim miejscu.

Wiersze Zadury szybko i gościnnie otwierają przed czytelnikiem mnogość interpretacyjnych ścieżek, a żartobliwie obrotny język rodzi znajomą sympatię dla owej przewrotnej stylistyki lirycznej. Nocne życie jawi się już po chwili jako książka dosyć odrębna na tle dotychczasowej twórczości poety, z mocną dominantą kompozycyjną w postaci trzech poematów i z nowym sproblematyzowaniem różnych wątków od dawna obecnych w tej liryce.

W poezji Zadury każda, nawet najbardziej rzeczywista, przedmiotowa opowieść staje się literaturą. Autor opatruje realistyczne, przylegające do życia zdania subtelnym cudzysłowem; daje sygnał nietożsamości tego, kto stoi za tekstem i używa języka, z tym, kto mówi w wierszu. To sprawia, że czytelnik ogląda przez pryzmat wiersza świat, który nie jest po prostu odbiciem rzeczywistości, lecz finezyjną konstrukcja kierowaną do tych, którzy potrafią zrozumieć i docenić fakt, że poezja i życie nie krzyżują się ze sobą, a język potoczności w wierszu jest równie literacki jak tradycyjne metrum.