W najnowszej książce Justyny Bargielskiej, bohaterka fantazjuje o przemocy i poniżeniu.(...) Cały Nudelman przesycony jest obrazami masochistycznej agresji, a ich znaczenie zależy zwykle od męskiej (nie)obecności.

Poprzednie książki poetyckie Justyny Bargielskiej były próbą opowiedzenia "o wszystkim", w tomie Nudelman poetka stara się "powiedzieć mniej". (...). Bargielska pisze w tonie elegijnym, nie ma w tym tomie afirmatywnej lekkości znanej z jej wcześniejszych wierszy. Optymizm przyjmuje kształt ironiczny: "Ginąć szybko lub wolno, lecz zawsze ku górze" (Selfie na tle rzepaku). To wiersze przeciwko "procedurze ratunku", skupione na celebrowaniu stanu żałoby, na dokładnym, skrupulatnym jej przeżywaniu. Żałobę można "ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć, głoskę za głoską" (Cenne jest Jagniątko). Śmierć w poprzednich tomach stale obecna, lecz ukazująca się zwykle za jakąś woalką, tutaj pokazywana jest bez osłonek. Nie znajduje Bargielska usprawiedliwienia dla śmierci, nie znajduje też językowej dekoracji.

Nudelman to tom wybitny, nie mający sobie równych w mówieniu o rzeczach trudnych, które dziś pomijane są przez wielu uznanych pisarzy. Każdy spośród nich może zazdrościć Justynie Bargielskiej wrażliwości w procesie infiltracji świata.

Książka Justyny Bargielskiej stanowi ogromne wyzwanie dla czytelnika. Nie ma tu wierszy prostych do odczytania; gęsta, misternie upleciona sieć metafor potrafi wprowadzić w stan osłupienia. Jednorożców nie ma… koniec bajki; istnieje tylko szara rzeczywistość.