Tom Joan­ny Roszak – pełen spo­ko­ju, świa­tła, odde­chu i wsłu­cha­nia w cia­ła, nie tyl­ko te ludz­kie – poka­zu­je, że poezja i joga mogą speł­niać się w tych samych ruchach, dosko­na­le się uzu­peł­nia i wza­jem­nie przy­wo­ły­wać. Zgro­ma­dzo­ne w „om” tek­sty – z któ­rych więk­szość wzię­ła tytu­ły od nazw pozy­cji w jodze – uczą nas akcep­to­wać to, że nie wszyst­ko, na czym nam zale­ży, może się wyda­rzyć (a już szcze­gól­nie: wyda­rzyć się dzi­siaj), że roz­cią­gnię­cie, że wykry­sta­li­zo­wa­nie asa­ny, zna­le­zie­nie pola na medy­ta­cję czy wypra­co­wa­nie sil­niej­szych wią­zań w wier­szu wyma­ga cza­su. Każ­da kart­ka książ­ki ma ana­lo­gicz­ny kształt do maty i tak jak ona pozwa­la nawet w cia­snych prze­strze­niach osią­gać pew­ne for­my wol­no­ści.