Nowa książka Romana Honeta skłania do takich refleksji, gdyż „cała jest zbudowana z ran”, mówiąc językiem Stachury; prosi więc każdym nabrzmiałym od emocji wersem, żeby jej nie odfajkowywać. Jeśli ktoś nie musi wchodzić w ten rozedrgany gąszcz, to powinien dać sobie spokój i pójść w stronę czegoś, co da się szybko i na zimno spacyfikować, „ugryźć” w sprzyjającym, polonistycznie wyrobionym, języku. Twórczość Honeta jest osławioną „poezją czystą” – w klimacie wiele zawdzięczającym z jednej strony Mojemu obnażonemu sercu, zaś z drugiej Spowiedzi dziecięcia wieku – poezją czystą naszych zaangażowanych czasów.

Tom pamięć niczyja, ciało moje to niejako zbiór świeckich psalmów, w którym biblijna, nieco uwznioślona mowa głębszego widzenia, mowa niekiedy profetyczno-ewangeliczna, zostaje wykorzystana do prezentacji treści o niekoniecznie religijnym zabarwieniu.