Ktoś kie­dyś powie­dział, że nawet spo­sób, w jaki Som­mer zama­wia kawę, jest pew­nym wyda­rze­niem w pol­sz­czyź­nie. Chy­ba nikt nie potra­fi mówić tak jak on i pisać z tak łatwo roz­po­zna­wal­ną, pry­wat­ną melo­dią, będąc nie­usta­wio­nym pomni­kiem języ­ko­wej wia­ry­god­no­ści, obser­wo­wal­nym dowo­dem, jak cia­ło sta­je się sło­wem.