Dla­cze­go pod­da­wać w wąt­pli­wość dom? To miej­scu na zie­mi, któ­ra daje opar­cie i bez­pie­czeń­stwo i do któ­re­go tęsk­ni tylu ludzi pozba­wio­nych choć­by namiast­ki wła­snej sie­dzi­by? Może wła­śnie ze wzglę­du na nich. Kie­dy w czte­rech ścia­nach cele­bru­je­my kolej­ne, coraz mniej świę­te świę­to, kie­dy rodzin­ne roman­se, maria­że i rytu­ały odbie­ra­ją nam siły, powa­gę i poczu­cie rze­czy­wi­sto­ści, dom sta­je się figu­rą dwu­znacz­ną, a ofe­ro­wa­ny przez nie­go kom­fort sąsia­du­je ze stra­chem innych.

Wiersz w domu i wiersz po domu. Budo­wa na poklat­ko­wym fil­mie i powrót budow­ni­cze­go po wła­snych śla­dach. Nowy sens tych śla­dów i nowy począ­tek.