Po co Rybic­ki w swo­jej siód­mej książ­ce poetyc­kiej wpra­wia gło­ski w ruch pogo? Nie tyl­ko po to, żeby dowieść, że pogło­ski o śmier­ci awan­gar­dy i sur­re­ali­zmu są prze­sa­dzo­ne (choć w tym celu rów­nież), nie dla wir­tu­ozer­skie­go popi­su (mimo że jak nikt inny potra­fi zwich­nąć wyobraź­nię i roz­ło­żyć na łopat­ki skład­nię), ale dla­te­go, by po raz kolej­ny filo­zo­ficz­nie i etycz­nie zapy­tać: „na jakim eta­pie prze­zwa­ja­nia jaź­ni jesteś?”. Wier­sze roz­bu­cha­ne odważ­ny­mi sko­ja­rze­nia­mi, w każ­dej gło­sce anar­chi­stycz­ne, odrzu­ca­ją­ce tra­dy­cję „jubi­ler­stwa poetyc­kie­go”, są zara­zem zwy­kłym ludz­kim bła­ga­niem o to, byśmy nie zgi­nę­li „w ostrza­le infor­ma­cyj­nym”, roz­gry­wa­ni „za pomo­cą poczu­cia winy”. „Bła­gam was niech ktoś zro­bi ROZMAWIALNIĘ” – pisze Rybic­ki i sam ugasz­cza nas w takich roz­ma­wial­niach: swo­ich wier­szach.