Po katastrofie: słowa, intymne drobiazgi, rozwłóczone przez wiatr, otoczone piękną i toksyczną aurą samotności. Pył opada, ktoś zbiera te słowa i układa z nich piosenkę, ale w tej piosence, zarazem znajomej i obcej, najgłośniej pobrzmiewa to, czego nie ma, czego już nie można odnaleźć. Pół słowa, pół ciała, pół snu: nowe wiersze Sendeckiego to najczystszej wody poezja: totalna, bezkompromisowa, bolesna.

Dla Marcina Sendeckiego niedomiar i nadmiar są (...) ważne. Na przykład niedomiar słów przy nadmiarze zasad porządkujących je; niedomiar słów przy nadmiarze strategii ich doboru. Przynosi to ciekawy skutek - w wierszach autora Parceli nawet wyliczenie jest skrótem, samoograniczeniem, komplikacją. Zawoalowanym pytaniem o zasadność wyboru - reguły jego przeprowadzania i skutki przyjęcia tych reguł.

W Pół rzeczywistość stanowi impuls, przyczynek, do tego, by wdać się w wielopoziomową grę słowną. Zapewnia poecie inwentarz środków. Intensywna eksploatacja leksyki i semantyczna żonglerka, to zdecydowanie wizytówka ostatniej książki Marcina Sendeckiego.

Niezwykłość poezji Sendeckiego tkwi w tym, że przypomina ona – momentami dość chaotyczny – spis rzeczy; jest swego rodzaju katalogiem mającym „poskładać rzeczywistość w spójną całość. Pod maską językowej ekwilibrystyki kryje się jednak egzystencjalny niepokój, poszukiwanie odpowiedzi na fundamentalne pytania.