Opo­wia­da­nia Lajo­sa Gren­de­la przy­bie­ra­ją for­mę reje­stru róż­nych aspek­tów rze­czy­wi­sto­ści. Do reali­stycz­ne­go opi­su autor czę­sto wpla­ta ele­men­ty sur­re­ali­stycz­ne, posłu­gu­jąc się jed­nak­że języ­kiem pro­stym, nie­wy­szu­ka­nym. Boha­te­ro­wie zazwy­czaj znaj­du­ją się w pro­za­icz­nej, zda­wa­ło­by się, sytu­acji, któ­ra jed­nak oka­zu­je się oso­bli­wa – sta­wia przed waż­nym wybo­rem, odkry­wa prze­szłość, słu­ży samo­po­zna­niu. Brak tu jed­no­znacz­nej odpo­wie­dzi, czy kołem For­tu­ny krę­ci przy­pa­dek, czy jed­nak los, i na ile czło­wiek sam kształ­tu­je swo­je życie. Poświę­ce­nie het­ma­na w tłu­ma­cze­niu Miło­sza Wali­gór­skie­go to pierw­sza książ­ka Lajo­sa Gren­de­la prze­ło­żo­na na język pol­ski.