Pierw­szy w Pol­sce wybór naj­waż­niej­sze­go poety języ­ka sło­wac­kie­go dru­giej poło­wy XX wie­ku. Poezja roz­sz­cze­pie­nia, odstęp­stwa od języ­ko­wej nor­my, bólu i nie­sma­ku, two­rzo­na przez out­si­de­ra nie­przy­sto­so­wa­ne­go do egzy­sten­cji w opre­syj­nym sys­te­mie spo­łecz­nym. Liry­ka Jána Ondru­ša bywa szo­ku­ją­ca dla czy­tel­ni­ka, nie­wy­god­na dla histo­ry­ka lite­ra­tu­ry, pro­ble­ma­tycz­na dla teo­re­ty­ka poezji, wyma­ga­ją­ca dla tłu­ma­cza na obce języ­ki. Nie pod­da­je się łatwo zaszu­flad­ko­wa­niu ani kul­tu­ral­nej uty­li­za­cji. Sta­wia opór i wła­śnie dzię­ki temu potra­fi nie­po­ko­ić, fascy­no­wać, jątrzyć oraz ujaw­niać praw­dę, któ­rą trud­no zaak­cep­to­wać, a któ­ra jest nie­uchron­na i nie­pod­wa­żal­na.