Anto­lo­gia zbie­ra­ją­ca wszyst­kie gro­te­sko­we oraz pur­non­sen­so­we opo­wia­da­nia, wier­szy­ki i rysun­ki Joh­na Len­no­na w jed­nej publi­ka­cji w kon­ge­nial­nym tłu­ma­cze­niu Fili­pa Łobo­dziń­skie­go. Na kolej­ną po pro­zach Boba Dyla­na i Nic­ka Cave­’a oraz tomach Lau­rie Ander­son i Pat­ti Smith „roc­kan­drol­lo­wą” książ­kę w Biu­rze Lite­rac­kim skła­da­ją się trzy zbio­ry tek­stów zało­ży­cie­la naj­słyn­niej­sze­go zespo­łu muzycz­ne­go w dzie­jach – „John Len­non in His Own Wri­te” (1964), „A Spa­niard in the Works” (1965) i opu­bli­ko­wa­ne pośmiert­nie „Skyw­ri­ting by Word of Mouth”. W „Prze­stwo­rzo­nych rze­czach” docho­dzi do gło­su absur­dal­ne, nie­kie­dy czar­ne poczu­cie humo­ru, a zaba­wa języ­kiem gra­ni­czy z pre­sti­di­gi­ta­tor­stwem. Len­non two­rzy neo­lo­gi­zmy z łatwo­ścią oddy­cha­nia, żeniąc wyra­zy, szat­ku­jąc je jak warzy­wa na zupę, wygi­na­jąc i odbi­ja­jąc w krzy­wym lustrze. Poszcze­gól­ne tek­sty zdra­dza­ją otrza­ska­nie auto­ra zarów­no w kla­sy­ce bry­tyj­skie­go absur­du, jak i twór­czo­ści mistrzów pokro­ju T.S. Elio­ta czy L. Car­rol­la. Wszyst­kie alu­zje do bry­tyj­skie­go czy ame­ry­kań­skie­go życia pozo­sta­ły sobą, a poza tym mamy tu lot kuli w bilar­dzie elek­trycz­nym po zaka­mar­kach języ­ka, wyobraź­ni i nad­re­al­nej wraż­li­wo­ści. Regu­ły gra­ma­ty­ki i orto­gra­fii mają wol­ne. Czy­ta­nie na głos gro­zi sier­ścią lub szla­chec­twem.