W poezji Jorie Graham dostrzegam "wgłębność" ("inwardgoingness"). Jej wiersze zakreślają trajektorię "wgłębności", a jednocześnie zachęcają do demontażu znaczeń i porzucenia fabuły.

Narzędzia językowe, którymi posługuje się amerykańska poetka, nigdy nie są podporządkowane jakiejś nadrzędnej teorii poezji. Każdy wiersz określa swój cel, którym zazwyczaj jest próba zwrócenia uwagi na coś, co do tej pory było skryte przed naszymi zmysłami. Jeśli tekst pisany jest z perspektywy bezosobowego nadawcy, to nie po to, by zaznaczyć kłopotliwy status podmiotu, lecz po to, by odsłonić kawałek rzeczywistości, rzucić nań snop światła i wydobyć z mroku nowe kształty i barwy.

Składnia łamana jak źle zrośnięta ręka. Słowa ciasno poupychane w wersach spływają na koniec następnej linijki niczym kropelki wody lub odtrącone resztki. Niektóre są arbitralnie cięte, inne rozpycha od wewnątrz mostek półpauzy. Długie zdania szatkowane dziesiątkami myślników, dwukropków, nawiasów, przecinków. Sąsiedztwo słów nie przesądza o niczym. Myśli gasną i odżywają w nowym kontekście. Przejrzysty fragment jest natychmiast zrywany. Powtórzenia. Niedomknięte wątki. Cofnięcia opisu, dygresje, które zamazują, luki, które zdają się zasysać wyrazy zebrane wokół i puste rubryki zachęcające do uzupełnienia ołówkiem. Co robić? Jak się w tym odnaleźć?

Twórczość Jorie Graham skutecznie wymyka się próbom łatwej interpretacji, gdyż zwraca uwagę na sam mechanizm pisania i czytania poezji. Zbiór wierszy amerykańskiej poetki w błyskotliwym tłumaczeniu Ewy Chruściel i Miłosza Biedrzyckiego pokazuje w całej okazałości niezwykły świat amerykańskiej poetki.(...) Prześwity czekają więc na czytelnika, który – oprócz wrażliwości na słowo – pozostaje otwarty na samo doświadczenie obcowania z tekstem. Wielokrotna lektura niektórych wierszy pozwoli mu odkryć nie tylko intelektualne ich bogactwo, lecz także czysto sensualną wartość tej poezji.

Majestat. To pierwsze słowo, jakie przychodzi mi na myśl. (...) Tom znakomity gromadzący krystalicznie czyste utwory. Dowody na to, że autorka konsekwentnie realizuje dalekosiężny, ambitny i poważny projekt poznawczy. Jest to poezja wykwintna i mądra, której twarde struktury spowija bluszcz pięknego  języka. To poezja wymagająca skupienia i medytacji. Dawno nie przydarzyło mi się coś podobnego (...) po przeczytaniu jej wiersza, ba! nawet kilkunastu linijek dłuższego poematu, musiałem zamknąć książkę i nabrać powietrza do płuc.

Tłumaczenie jest świetne, wyrazy podziwu i uznania dla architektury słów i konstrukcji poetyckich, które oddane są piękną polszczyzną. Poetka usłyszawszy wiadomość o zabójstwie Kennedy’ego w kinie, przekształca ją na kolejną scenę z filmu. Wszystkie opisane punkt po punkcie sceny i ruchy kamery przecinane są tykaniem zegara i podskórnym oczekiwaniem.

Prześwity są zbiorem wierszy z przełomu trzydziestu lat. Pojawia się więc w tomiku mieszanka różnorodnej tematyki, formy czy poetyki stylu. Tytuł sugeruje nam migotliwość, ulotność, impresję, ale czego? Tak naprawdę nas samych oraz naszych pragnień i myśli, ponieważ "ja" w wierszach jest w nieustannym ruchu, a sztuka kinetyczna to, coś co dla Graham nie stanowi żadnego problemu.

Poezję Graham „da się czytać", ale jest to lektura wielokrotna, często zbijająca z tropu, jednocześnie zaś dająca poczucie satysfakcji, wynikające nie tyle ze spełnienia czytelniczego obowiązku, ile z tego, co amerykańska poetka ma do zaoferowania na poziomie artystycznym i intelektualnym.(...) Spektrum tematyczne utworów zawartych w polskojęzycznym wydaniu jest istotnie szerokie: od filozofii i metafizyki poprzez sztukę i mitologię do miłości i relacji międzyludzkich. (...) Jej wiersze napierają na czytelnika, bombardują go, męczą, czasem nawet zniechęcają, ale nie tracą przy tym nic ze swojej prawdziwości i świeżości. Są świadectwem intensywnego odczuwania własnego jestestwa, zapisem życia i strumienia myśli.