Machej potrafi umiejętnie odwołać się do naturalnego dla dzieci współczucia dla zwierząt, a zarazem dyskretnie wskazać wymiar, który można by nazwać metafizycznym. To naprawdę są "swawole i niedole", a nie pocieszające wierszyki z elementarza.

Machej bezbłędnie wyczuwa tętno dziecięcej mowy, jej wygibasy, ekwilibrystyczne wręcz łamańce słowne, fascynację brzmieniową, a nie znaczeniową warstwą języka. To jednak nie wszystko, co może przekonać do podzielenia się lekturą Przygód przyrody z najmłodszymi odbiorcami. Ich świat to prawdziwy kalejdoskop estetyczny - dostojne i dumne delfiny budzą podziw, ale pociągają te najbrzydsze i najmniej proszone, jak wszy lub mrówki zza lodówki. Machej rozumie, że fauna jest atrakcyjniejsza, gdy staje na głowie, jak w wierszu "Na opak", lub gdy na nowo odsłania przed nami odwieczne prawidłowości. Tak, moi kochani, nie karmcie tygrysów kaszą...

Zabawny zwierzyniec i wesołe rymowanki. Może Przygody przyrody wejdą do kanonu opowieści o ekscesach zwierząt? Jak wiadomo, klasyczną pod tym względem jest bajka o kocicy palącej papierosa i upalającej kawał nosa. 

Z wierszy Zbyszka się wyłania
cudna lekkość rymowania,
rytm ich też nie byle jaki
(pogłos wierszy księdza Baki
to kultury tylko przejaw,
bo najwięcej tu Macheja).
Chociaż więcej w nich niedoli
jest zwierzęcej niż swawoli,
to uśmiechnąć się nie trudno,
przyglądając się absurdom.
W tym oczywistości lustrze
jesteś wolny, choć na mustrze
wyobraźni i języka.
Te przygody się połyka
jak najlepszą szkocką whisky,
która dobra tak dla wszystkich,
jak dla dzieci oranżada.
Gdy się w te przygody wpada,
to wiek własny się nie liczy,
pięć lat czy sto - bez różnicy,
Człowiek stary tak jak młody
Cząstką przygód jest przyrody.
A po wierszu "Trzy wszy" wierzę,
Że wesz to jest także zwierzę.