Iro­nicz­ne erra­ty do rze­czy­wi­sto­ści, kart­ki wyrwa­ne z pan­de­micz­nych anna­łów, gorz­kie spra­woz­da­nia z pań­stwa pra­wa i bez­pra­wia, spo­ile­ry kolej­nych odcin­ków seria­lu o Pol­sce – te i inne for­my (od gno­micz­nych do poema­to­wych) fun­du­je nam mistrz wni­kli­wej obser­wa­cji Boh­dan Zadu­ra. Czas, w któ­rym powsta­ły zgro­ma­dzo­ne w Pustych try­bu­nach wier­sze, odci­snął na nich swo­je pięt­no. Nie są ode­rwa­ne od życia, więc spo­ro w nich o śmier­ci, nie są ode­rwa­ne od rze­czy­wi­sto­ści, więc spo­ro w nich o zara­zie i języ­ku, nie są wresz­cie ode­rwa­ne od swe­go auto­ra, więc spo­ro w nich o sta­ro­ści. W cza­sie, gdy o poli­tycz­ne try­bu­ny i try­bu­na­ły toczą się naj­bar­dziej zaja­dłe boje, a na try­bu­nach spor­to­wych sie­dzą kibi­ce z kar­to­nów, poezja jest ostat­nią try­bu­ną, z któ­rej pada­ją sło­wa wypeł­nia­ją­ce pust­kę, bar­dziej auten­tycz­ne niż okla­ski z taśmy i ostro-mgli­ste prze­mó­wie­nia ofi­cje­li. Tom Zadu­ry jest jed­ną z takich „peł­nych try­bun”.