Tego poetę najbardziej interesuje śmierć, właściwie rozkład i jego metafizyczne reperkusje.  tej dziedzinie niełatwo odnieść sukces i sukces literacki nie jest tu żadną miarą. Zastanówmy się: człowiek spycha do nieświadomości rzeczy tzw. najważniejsze i oczekuje od innych, od losu, właściwie nie oczekuje, spodziewa się, że tak czy owak przypomną mu, sam nie zdąży. Panuje tutaj dyskurs olewactwa, niezainteresowania, w związku z czym rzeczy najważniejsze stają się rzeczami marginalnymi i jest rzeczą wstydliwą o nich przypominać. Sukces literacki, on jeden, bo nawet sukces w czasie konklawe nie jest tu żadną miarą, otóż więc sukces Miklavža Komelja polega na tym, że bez przesadnej wstydliwości pokazuje nam swoją i zresztą także naszą, naszą wspólną martwotę, ten pozaerotyczny wstyd, który dopiero nas czeka. Interesuje go rzeka Lete, rozpuszczanie się w niej tego, co najważniejsze. Interesuje go pocieszenie, rozpuszczanie się w nim tego, co najważniejsze. W naszej literaturze nie powiedziała o tym jeszcze wszystkiego Ola Watowa ani nawet jej mąż, dezorientacja w tej mierze osiąga wymiar kosmiczny i w sam raz przylega do prezentowanej oto Państwu książki. Komelj zaczynał od sonetów, to ważne, gdyż forma sonetu okazała się dlań niewystarczająca, w tomie Rosa sonetu już nie uświadczysz, uporządkowana refleksja nie ma do niego przystępu. Mamy tu do czynienia z refleksją brutalnie asymetryczną, wyzutą z zastępującej spokój ducha klamrowości, słowa rąbią na odlew i nie zasklepiają ran. Precyzja jest tutaj bolesna, acz bynajmniej nie chirurgiczna; leczenie odchodzi w niepamięć, interesuje nas tylko sekcja. Anatomia religii, ten tom jest (jak mówi poeta) "kontrreligijny", bo sięga tam, gdzie religia udaje się na niezasłużony spoczynek, rozgrzebuje te rany, do których nie wsadził palca ani święty Tomasz apostoł, ani ten z Akwinu. Nie przełożyłbym tego tomu, gdybym nie był nim zachwycony, to chyba oczywiste. A ponieważ dostrzegłem go dzięki Agnieszce Będkowskiej, jej przekład poematu "Episcopus Baptizans" też musiał się tu znaleźć. A jeszcze ponieważ Katarina Biedrzycka tłumaczyła Komelja jako pierwsza, jej przekład wiersza o delfinie też musiał się tu znaleźć. Obu Paniom serdecznie dziękuję za gościnne występy.