Błazenada ta, powiedzmy od razu, jest błazenadą w wielkim stylu. Majeran igra z czytelnikiem na wiele sposobów, ale jak u każdego poważnego błazna gry te nie kończą się na poziomie "dowcipności". Jest poetą i neguje poezję, a w każdym razie "poetyckość".

Poezjocentryzm Majerana nie jest prostą odmianą kultu czystej sztuki. Pisanie wierszy nie jest dla autora namiastką religii. Jest raczej wielopostaciową grą - czasami poważną, czasami absurdalną, czasami błazeńską. Ta gra nie wymaga uzasadnień, jest autonomiczna, nie służy żadnemu określonemu celowi.

Czy lirycy par excellence wybaczą Majeranowi nazwanie duszy słownikiem Webstera? Bardzo w to wątpię.

Wydrążony" bohater przemierzający opustoszałe miasto lub tylko je obserwujący lub nawet zamknięty w pokoju - to "ja w mieście" stanowiące swoisty lejtmotyw Ruchomych świąt - powtarza on beznadziejną wędrówkę Prufrocka, podążającego na chciane/niechciane miłosne spotkanie.

Zawieszenie pomiędzy opozycjami, w przestrzeni nieokreśloności i nijakości; balansowanie na granicy życia i języka, porządku i chaosu, pewności i niepewności, otwarcia i hermetyzmu - oto stawka tych wierszy... Przy całej lirycznej fantastyce i efemeryczności poezja autora Ruchomych świąt wyrasta z doświadczenia egzystencjalnego...