Już sam słownik tych wierszy - z "lasem", "rzeką", "sercem", "końmi", "myśliwymi", mlekiem z dójek", "aniołami" oraz innymi atrybutami rustykalnej poetyckości, przez niektórych uznawanej dziś za niedopuszczalną - sytuuje Ruchomy ogień Ostapa Sływynskiego w rejonach dalekich od reszty poetów, przepraszam za wyrażenie, nowoczesnych. A jednak - i to jest tu najważniejsze - te liryki nie tylko żyją, lecz także wzruszają: tonacją, tym podniosłym tonem, którego Sływynski nawet nie stara się wyciszyć, chociaż ironia nie jest mu przecież obca. Ruchomy ogień to - dla mnie - przede wszystkim zbiór wierszy miłosnych, dlatego ważne są tu postacie ludzkie. A to kolejne, co odróżnia tego poetę od jego nastawionych na "zerowanie" rzeczywistości ludzkiej współczesnych. 

Sływynski jest nie tylko zdolnym tłumaczem, ale zdaje się przy tym bardzo sprawnie poruszać po historii (także najnowszej) polskiej literatury i czerpać z niej garściami. Literalnie nawiązuje do Świetlickiego ("Tribute to Marcin Świetlicki"), podąża ścieżkami Sosnowskiego ("Na motywie Sosnowskiego") od czasu do czasu brzmi tu śmiertelnie poważny śmiech Wojaczka. Czytanie tej poezji przez nasz rodzimy pryzmat nie jest zarzutem. Przeciwnie. Sływynski zdaje się potwierdzać, że dobra poezja nie zna granic i jej odpryski - czy inaczej mówiąc - wspólne tożsamości są nieuniknione.

Rzeczywistość tej poezji jest mocno związana z mitem wsi, ludowym podaniem. Każde kolejne słowo zakorzenia Sływynskiego głębiej w pierwotności rzeczy, w zapachu ziemi. Cała narracja rozgrywa się między dwoma planami - zjawisk widzianych wprost, bezpośrednio, dziejących się na oczach autora oraz uniwersalnych, pradziejowych mitów, objawiających się w cyklu dni i nocy, w płomieniach ogniska, w nurcie rzeki. Poeta zdaje się postrzegać łączenie tych dwóch płaszczyzn jako swoją główną powinność - jego wiersze służyć mają ciągłemu odnawianiu więzi spajającej świat; więzi, która zdaje się coraz bardziej napięta, którą coraz trudniej dostrzec, wyjaśnić, wypowiedzieć.

Ta książka jest także i o samotności. Jej osoby są mroczne i znikome, mimo tego, że mają imiona, ale te imiona to tylko wykrzykniki, znaki, notatki w pamięci, po których potem będzie można zrekonstruować cały zestaw zapachów, kolorów i temperatur ciał. I chociaż Ostap mówi: "nigdy nie potrafisz być naprawdę samotny", wiersze temu właśnie zaprzeczają, bo im dłuższe linijki, którymi zwracasz się do współrozmówcy, tym mniejsze szanse, że doczekasz się na odpowiedź. 

Poezja Sływynskiego jest jak wyblakła fotografia rodzinnych stron, będąca śladem przeszłości - odległej lecz jednocześnie bliskiej przecież, wyrysowanej w wytartym konturze fotograficznego papieru. To poezja tropiąca ślady przeszłości, ukryte w przedmiotach, miejscach, nazwiskach i imionach dźwięczących w głowie zanikającym echem. Zmierzająca do przywołania ich wszystkich, przywracania teraźniejszości objawiającej się w mgnieniu oka.