W swo­ich wier­szach poet­ka opi­su­je rze­czy­wi­stość w ska­li makro i mikro z per­spek­ty­wy pod­mio­tu wyco­fa­ne­go, zdy­stan­so­wa­ne­go, choć uwraż­li­wio­ne­go na wszyst­kie prze­ja­wy prze­mo­cy (tak w rela­cjach mię­dzy isto­ta­mi, jak i w podej­ściu czło­wie­ka do natu­ry). Ta „scho­wa­na” pozy­cja pozwa­la jej na spoj­rze­nie wie­lo­war­stwo­we, róż­no­aspek­to­we. Moż­na powie­dzieć, że jest to pisa­nie stra­ty­gra­ficz­ne, tym bar­dziej że każ­dy z tek­stów Piesz­czoch zawie­ra w sobie zara­zem ewo­lu­cyj­ną, rdzen­ną prze­szłość, dyna­micz­nie uchwy­co­ną teraź­niej­szość i kata­stro­fal­ną przy­szłość, któ­ra zaczy­na roz­gry­wać się na naszych oczach. Poet­ka nie posłu­gu­je się jed­nak chwy­tli­wy­mi kli­sza­mi pop-post­hu­ma­ni­zmu, prze­ciw­nie – jej eko­kry­tycz­na reflek­sja to zagłę­bia­nie się, war­stwa po war­stwie, w twar­dą, lecz żyzną gle­bę języ­ka.