Wybrać 22 wiersze z pięciu obfitych tomów nie jest łatwo. I nie jestem przekonany, czy na pewno zawsze warto. Selfie na rzepaku dowodzi, że warto, warto i jeszcze raz warto. [...] Bargielska swoją ostrą, surrealistyczną poetyką przecina się przez tkankę rzeczywistości, nie po to jednak, by odsłonić jakąś ukrytą prawdę, ale raczej – ukazać wymiar metafizyczny w palimpsestowych prześwitach. Wiersze Bargielskiej są rodzajem niepokornej tkaniny naciągniętej na te rzeczy, które frapują człowieka najbardziej: śmierć, Boga, miłość, egzystencję. 

"Szybkoobrotowa wirówka, w której odwirowany zostaje język", jak czytamy za Sabiną Misiarz-Filipek, to chyba słuszne określenie uprawianej stylistyki. Istotnie, język Bargielskiej nie jest łatwy i choć czytelnika zwodzić może na interpretacyjne manowce, dla niej zdaje się czymś naturalnym, bezoporowym, plastycznym. Permanentnie zaskakuje i nawarstwia konteksty. Dlatego też jest tak atrakcyjny.