Poezja Mateusza nie wydaje mi się ani relacją z pola walki z systemem kapitalistycznym, ani pogłębioną krytyką tego systemu, otaczającego nas swoimi niewidzialnymi rękoma. [...] Chodzi o czytanie nie dla „fabuły”, tylko dla doświadczenia („wiersz działa, gdy porusza”), nie dla zbudowania krytycznoliterackiej syntezy, tylko dla idiomu, z którym stykamy się podczas lektury, a także potem, bo wydaje nam się, że jakąś część tego idiomu rozumiemy. Ten autorski dystans da się wyczuć w Stacji wieży ciśnień. 

Jest to z reguły twórczość niesłychanie samoświadoma, dość trudna, w ciekawy sposób łącząca polityczno-społeczną wrażliwość ze sporą dawką liryzmu. [...] Musimy traktować zawarte w zbiorze wiersze jako teksty mające na celu otwarcie nowych perspektyw czy zachęcenie do odmiennej, być może bardziej świadomej i opartej na uczestnictwie percepcji codzienności. [...] Mateusz pisze chyba najlepiej, gdy operuje właśnie w rejestrach dojrzałego, trudnego liryzmu, tak jak jest również we wspaniałym utworze tytułowym. [...] Stacja wieży ciśnień wydaje mi się, patrząc całościowo, tomem dosyć nierównym, choć jednocześnie zdradzającym wielki potencjał. Szczególnie dotyczy to miejsc, w których wiersz staje się [...] wychodzącym poza książkowe okładki gestem wytężonej uwagi i świadomego uczestnictwa.