Obra­zy skom­pre­so­wa­ne, pie­śni stresz­czo­ne, zna­cze­nia roz­chy­bo­ta­ne we wszyst­kie stro­ny naraz. Wier­sze-zary­sy, choć przy­po­mi­na­ją notat­ki spi­sy­wa­ne od nie­chce­nia na tele­fo­nie, uno­szą wię­cej niż solid­ne, wykoń­czo­ne fra­zy. Julek Rosiń­ski, jeden z pierw­szych poetyc­kich debiu­tan­tów uro­dzo­nych w nowym tysiąc­le­ciu, pro­po­nu­je nowe roz­da­nie. Nicze­go nie udo­wad­nia, do nicze­go nie chce prze­ko­nać. Po pro­stu pusz­cza sło­wo po boisku do rzu­tu mło­tem i zagar­nia – nie­ob­ję­te dotąd per­cep­cją – prze­strze­nie języ­ko­wej wyobraź­ni.