Honeta opisać znaczy tyle, co Honeta ograbić. (...) W tym tomie mapa rozrasta się, przybywa pór roku, metafory się piętrzą, ale i zapadają z łomotem - a wszystko wedle rytmu przypływu i odpływu.

W tym tomie kierunek interpretacji ustala tytuł: świat był mój to trawestacja frazy świat jest nasz i ważna tu jest właśnie zmiana z czasu teraźniejszego na przeszły, z liczby mnogiej na pojedynczą. Nie chodzi bowiem o chwilę triumfu pokolenia, ale o poczucie straty, nostalgię, zadumę nad sobą, rachunek własnego życia. Śmierć i rozstanie prowadzą do osamotnienia, zderzenie przeszłości i teraźniejszości wskazuje jasno, że dzisiaj już nie ma nic.

Autor proponuje swoim czytelnikom poetycką wędrówkę po świecie. Przechodzi ona przez religijność, eschatologię i miłość. Każdy punkt wyprawy zostaje przedstawiony przez lirycznego przewodnika, Wędrówka jest trudna i niejednokrotnie wraca do poprzednich miejsc. Mimo to udział w niej może przynieść intelektualną przyjemność i stać się punktem wyjścia do własnych wypraw. 

Jednym z najciekawszych utworów książki są "trasy kolejowe". I to przynajmniej z kilku powodów. Roman Honet mówi w nim o świecie poprzez metaforykę kolei. A łączy w tym wierszu przynajmniej trzy ważne dla estetyki współczesnej wymiary. Przedstawia swój wymowny wariant liryki opisowej ("w styczniu, nad zamarzniętą wodą przy torach"). Demonstruje nowoczesny sposób oglądu świata, dla którego modelem jest ruch, czyli "oko" "skaczące" po "pokładach". A w końcu sugestywnie manifestuje pewną wizję rzeczywistości ("świat się pod nami rozproszył").

Honet porusza się pomiędzy ponurymi wizjami, które każą nam zastanowić się nad tym, ile warte jest nasze życie, i czy ta rzeczywistość naprawdę jest taka, jaką chcielibyśmy widzieć. Aby dobrze zrozumieć te teksty, należy czytać cały zbiór wielokrotnie. Nie warto go dzielić na pojedyncze wiersze, ponieważ subtelnie nawiązują one do siebie i łączą się w większe całości. Interesujące jest to, jak pewne motywy, takie jak śnieg, który pojawia się bardzo często, zmieniają swoje znaczenie w zależności od kontekstu, w jakim umieszcza je poeta.