W sygnalizmie Todorovicia tekst poetycki pozostaje przede wszystkim performansem – sam zapis tego, co w gruncie rzeczy jest „wierszem wizualnym” czy też „gestualnym”, pozostaje raczej dokumentem aktu twórczego, inaczej niedostępnego dla nieobecnego w trakcie „przedstawienia poezji” czytelnika. (…) Dla Todorovicia – podobnie jak dla poetów konkretystów i konceptualistów – materialny aspekt tekstu pozostawał zasadniczym elementem jego sztuki, co nie wykluczało tworzenia w tradycyjnej materii poetyckiej. (…) Wiersze z wyboru Jakuba Kornhausera i Kingi Siewior – specjalizującej się w awangardowej poezji krajów byłej Jugosławii – stanowią więc realizację tradycyjnie rozumianych form: „papierowych” i posługujących się linearnym zapisem, z podziałem na wersy i strofy. Wyróżniają się jednak przy tym wszystkimi cechami, jakie łączyć można z poezją performatywną – „wydarzającą się” w przypadku wiersza na papierze dzięki odbiorczej pracy czytelnika.

Twórczość poetycka Miroljuba Todorovicia jest zjawiskiem wielorodnym i wielokształtnym. Na mapie współczesnej literatury serbskiej pełni funkcję zwornika odkryć międzywojennej awangardy i manifestacji sztuki konceptualnej, w tym poezji konkretnej, lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Serbski nadrealizm (Marko Ristić, Dušan Matić) i postdadaistyczny w wyrazie hipnizm (Oskar Davičo) nadały poetyce Todorovicia rozpędu i poprowadziły ją w stronę eksperymentów z jukstapozycją, swobodnymi skojarzeniami i purnonsensowym humorem. Ruchom konkretystycznym natomiast zawdzięcza ona zainteresowanie kombinatoryką, typografią i wizualnością tekstu, a szerzej – nauką i naukowością. Do tych inspiracji należy dodać jeszcze nadzwyczaj częste korzystanie z języka mediów, potocyzmów i form użytkowych.