Ileż warstw nakłada się na siebie w najprostszym wierszu autora Symetrii, ile znaczeń i współrozgrywających się obrazów. Banalny Poznań staje się mityczną przestrzenią niebywałych przeżyć, pierwszych doznań, a na byle jakim podwórku, z wyspą śmietnika pośrodku, toczy się po raz milionowy historia Odyseusza i jego towarzyszy.

Symetrie, odbicia, przesunięcia, powtórzenia. To, co było, i to, co może się zdarzyć. Naiwny świat, który przekształca się w świat niepokojący, bliski koszmaru. Świetne wiersze.

W zbiorze Symetria form symetrii więcej niż wierszy, dwie z nich są fundamentalne. Symetria poznawcza, poznania z bliska (przez zmysły) i poznania bez granic (przez wyobraźnię). Symetria estetyczna, humoru i horroru w poetyckiej dziejbie świata. Jakaż powszednia i niebywała ta dziejba.

Jak i gdzie znaleźć odpowiedni rejestr poetyckiej mowy, która zaświadczyłaby zarówno światu, jak i językowi. Te dylematy, które w poprzednich tomach autor delikatnie sugerował, uczynił teraz centrum swojego pisania. I trzeba od razu powiedzieć: udały mu się wiersze arcyciekawe.