Szyby – zazwyczaj coś odsłaniają, pozwalają dojrzeć, zapragnąć, prawie „posiąść”. Ale zarazem są –czyli wykonują gest odwrotny, bo oddzielają i zawłaszczają. Jedyne, co pozostaje, to sprawić, by stały się cienkie, jak najcieńsze. I taki był cel antologii Szyby są cienkie, w której pięciu poetów związanych ze Szwajcarią włoskojęzyczną spotyka się z pięciorgiem polskich poetów-tłumaczy. Przybliżenie poezji nowej, do tej pory szerzej nieznanej polskiemu czytelnikowi, umożliwienie dostępu, upłynnienie granicy, ale też nie likwidowanie jej, pozostawienie wierszom odpowiedniej ilości ich własnego życia (ostatecznie szyby są cienkie, ale nie znikają). Efektem tej pracy jest pięć odmiennych przygód lekturowych.  

Każda antologia z wierszami to zawsze godny uwagi pomysł. Nie inaczej jest w przypadku Szyby są cienkie, zbioru włoskojęzycznych wierszy szwajcarskich poetów związanych z kantonem Ticino w tłumaczeniu polskich twórców, który w niezwykle frapujący sposób wyłania istotę piękna współczesnej poezji, polegającej na „łagodzeniu obyczajów” i pogodzeniu ze sobą przeciwieństw. Dlatego indywidualizm z powodzeniem konkuruje tu z licznymi inspiracjami, tradycja z niezależnością, detale z ogromem historii, a codzienność zyskuje zupełnie obcą sobie rytmiczność.