[…] ładnie to tak, panie ojcze, wtajemniczać potomstwo w szczegóły własnych relacji damsko-męskich? Rozumiem – tablet, modny gadżet, dostał się do rąk jakiegoś wścibskiego młodzieńca (?). Bądź teraz tato, mądry i pisz wiersze. No już! Tak. Teraz zdecydowanie lepiej. Stanowczo lepiej. Spojrzenie w przeszłość zaczyna służyć szlachetniejszym celom niźli zaspokajanie próżnej ciekawości. Przynajmniej młody człowiek może się przekonać, że również ojcowska generacja miała jakieś życie uczuciowe. 

Pisanie Foksa jest czułym miernikiem absurdów społecznych i wszelkiego rodzaju manipulacji. W tym sensie Foks jest spadkobiercą Nowej Fali, która przechwytywała oficjalny język propagandy i używała go w wierszach.

Tablet staje się u Foksa kulawym symbolem naszych czasów. Ulotnym, łatwo psującym się obiektem czy też eksponatem nowej kultury, na rzecz którego wyzbywamy się naszej pamięci.

Trzeba bowiem stwierdzić, że choć omawiane utwory na pierwszy rzut oka poświęcają całą uwagę wspomnianym panią, w gruncie rzeczy jest inaczej. To scalające siebie, mówiące „ja”jest głównym bohaterem książki, a kobiety traktowane są jak znaki legitymowane przez pamięć i słowa lirycznego narratora, są więc niby sztucznie skonstruowane drogowskazy, postawione na drodze do zapisanej przeszłości.

Dzieło Foksa jest czymś na kształt albumu, ale nie znajdziemy w nim zdjęć. Przynajmniej nie w sensie dosłownym, gdyż każda z czterowersówek stanowi poetycki zapis chwili; możemy więc powiedzieć, że przeglądamy zdjęcia, w których obraz zastąpiło słowo. Dzięki temu otrzymujemy od poety coś więcej niż zwykłe portrety kobiet – dostajemy zamrożone wspomnienia, które możemy przeglądać folder po folderze, odnajdywać w nich coraz to nowe szczegóły i analizować każdy detal.