Kro­ni­ka współ­cze­snej woj­ny, a jed­no­cze­śnie wstrzą­sa­ją­cy eks­pe­ry­ment poetyc­ki – poemat doku­men­tal­ny, któ­ry powstał na bazie roz­mów tele­fo­nicz­nych rosyj­skich żoł­nie­rzy z ich rodzi­na­mi. Frag­men­ty codzien­no­ści, pod­słu­cha­ne, prze­pi­sa­ne i udo­stęp­nio­ne przez ukra­iń­ski wywiad, sta­ją się lite­rac­kim świa­dec­twem okru­cień­stwa i absur­du woj­ny. Ida Bör­jel sub­tel­nie prze­kształ­ca suro­wy mate­riał w wier­sze – intym­ne, poru­sza­ją­ce i w prze­ra­ża­ją­co auten­tycz­ny spo­sób uka­zu­ją­ce ludz­kie emo­cje w obli­czu zbrod­ni. Wni­ka w język roz­mów, ana­li­zu­jąc jego war­stwę emo­cjo­nal­ną, kul­tu­ro­wą i pro­pa­gan­do­wą. Odwo­łu­jąc się do tra­dy­cji lite­rac­kiej i histo­rycz­nej, odsła­nia mecha­ni­zmy języ­ka, któ­ry uspra­wie­dli­wia prze­moc, i zada­je pyta­nie o odpo­wie­dzial­ność za sło­wo – w lite­ra­tu­rze, poli­ty­ce oraz życiu codzien­nym. Szwedz­ka autor­ka przy­po­mi­na, że woj­na to nie tyl­ko star­cie armii, lecz tak­że roz­łam w rela­cjach rodzin­nych, pęk­nię­cie w ser­cu spo­łe­czeń­stwa i echo, któ­re dłu­go jesz­cze będzie brzmia­ło w euro­pej­skiej histo­rii.