Intym­na powieść o cho­ro­wa­niu, zdro­wie­niu i dora­sta­niu. Boha­ter­ka, sta­nąw­szy wobec dia­gno­zy rako­wej, bada źró­dła wła­snych lęków i prze­są­dów, szu­ka spraw­czo­ści, a jed­no­cze­śnie pró­bu­je uwol­nić się od poczu­cia winy za cho­ro­bę. Jest to histo­ria star­cia z sys­te­mem opie­ki zdro­wot­nej, ale też z języ­kiem, któ­rym opi­su­je­my cho­ro­bę, nie­uchron­nie spla­ta­jąc ją ze śmier­cią. Sce­ny z gabi­ne­tów lekar­skich i szpi­tal­nych kory­ta­rzy prze­ni­ka­ją się z oni­rycz­ny­mi obra­za­mi dora­sta­nia w świe­cie lat dzie­więć­dzie­sią­tych. Debiu­tanc­ka książ­ka Miry Sucho­wiej­ko poka­zu­je tak­że kul­tu­ro­we obcią­że­nie cho­ro­wa­nia i stra­chu przed śmier­cią. To roz­mo­wa z cia­łem i jego potrze­bą two­rze­nia nowo­two­rów – bez wnio­sków, bez osą­dów. Pró­ba opo­wie­dze­nia cho­ro­by bez złu­dzeń i fał­szy­wej nadziei.