Boha­te­ro­wie psy­cho­th­ril­le­ra węgier­skie­go pro­za­ika Bene­de­ka Tot­tha to gru­pa nasto­lat­ków tre­nu­ją­cych wyczy­no­wo pły­wa­nie. Łączą ich szko­ła i sport, dzie­li sta­tus mate­rial­ny. Ich życie jest puste, pozba­wio­ne tre­ści i rado­ści. Peł­na sek­su i prze­mo­cy opo­wieść, mimo zabaw­nych dia­lo­gów, nie roz­śmie­sza. Wszyst­ko jest tu kom­pul­syw­nym dzia­ła­niem, któ­re­go celem sta­je się zapo­mnie­nie albo irra­cjo­nal­na rywa­li­za­cja. Chłop­cy są przy­rów­ny­wa­ni do reki­nów, któ­re nie mogą prze­stać pły­nąć, bo wte­dy duszą się i mar­twe idą na dno. Jed­nak w przy­pad­ku boha­te­rów Tot­tha ten nie­po­wstrzy­ma­ny życio­wy pęd – za nar­ko­tycz­nym odu­rze­niem, por­no­gra­ficz­ny­mi dozna­nia­mi i coraz okrut­niej­szy­mi żar­ta­mi wobec słab­szych – zamie­nia się w „tru­pi bieg”, a oni sami albo prze­gry­wa­ją i rze­czy­wi­ście idą na dno, albo sta­ją się żywy­mi zom­bi.