Znajdziemy u Schuylera takie (...) cechy, jak fascynacja codziennością, trywialnym szczegółem, autobiografizm, potoczny język, humor, a również elegancja, wpływy awangardy, w tym surrealizmu, rozluźnienie związków między poszczególnymi fragmentami utworu. (...) Wrocławski tom, jak podpowiada tytuł, zawiera utwory dłuższe, pokazuje nam Schuylera jako biegłego majstra obszernej formy poetyckiej. Zawarte w Trzech poematach teksty powstały nieomalże w jednym dziesięcioleciu. Ich poetyka jest podobna -dość luźna kompozycja, łącząca dokładny opis teraźniejszości, w którym już kryje się poetycka kreacja, ze wspominaniem.

Schuyler pozbawia swoją sztukę wzniosłości, która tradycyjnie kojarzona była z poezją, pokazując przy tym, że nie jest ona niezbędna. Korzystając z takiej poetyki codzienności również uzyskuje się efekt artystyczny, może nawet bardziej przekonujący niż w przypadku sztuki, która stawia sobie zadanie dotarcia do czegoś obiektywnego.

Schuylera należy łykać dużymi haustami, czytać większymi partiami, bo efekt jego poezji jest kumulatywny. I choć trudno nie cenić pięknych krótszych utworów jak choćby "A Man in Blue" czy villanella "Nie zawsze mogę pojąć twoje słowa" (tłum. Adam Zdrodowski, "I do not always understand what you say"), pełnię jego poetyckiego kunsztu i zmysłowej siły oddziaływania jego języka odczuwamy dopiero w późniejszych, dłuższych poematach jak "The Morning of the Poem".

Schuyler umieszcza w wierszu wszystko, co tylko jest w zasięgu ręki, nie tylko ukochane kwiaty, ale i jedzenie, "dmuchanie", gadanie. Zastanawiają go sposoby mówienia: "Że to, co się mówi, jest /Jedynie w słowach/l jedynie słowa są /Tym co się mówi". W tych poematach trwa nieustająca rozmowa o tym, co widać i czuć, pojawia się matka, kochankowie, ale i listy zakupów. "Ty", do którego się mówi, należy do konkretnych przyjaciół i do czytelnika. Schuylerowi, podobnie jak Białoszewskiemu, udało się zapisać samo dzianie się. 

(...) moim zdaniem jego poematy to prawdziwe hity literackie. Rozumiem przez to poezję, którą można czytać dla samej radości obcowania z tym, jak poeta uchwytuje otaczający go świat, jak wspaniale opisuje życie w swojej istocie; można czytać i cieszyć się każdym następnym wersem, co w żaden sposób nie umniejsza wartości tej poezji, nadaje jej po prostu inny, rzadki w liryce, wymiar. Jest to pisarstwo upychające – tzn. takie, które stara się zmieścić między okładkami tyle życia, tyle wrażeń, tyle emocji, ile tylko się da.