Sommer wydaje mi się zdesperowanym modernistą. Takim, którego gnębi gdzieś skrycie problem niewyrażalnego. Stąd zapewne dążenie do maksymalnej precyzji, poprzedzanie odpowiedzi analizą pytania, przede wszystkim zaś: zdecydowanie bardziej pisanie wywiadów niż zgoda na czyjąś obróbkę tego, co się do mikrofonu powiedziało.

Niektóre problemy powracają w różnych dialogach: O'Hara po polsku jako sprzymierzeniec (w) recepcji Białoszewskiego, język czasami wyprzedzający poetę, nieprzeciwstawianie języka (pozornie) pozajęzykowej reszcie, nowy kanon, mainstream i alternatywa, ironia i krytyka. Nawet, gdy czytało się pierwodruki tych wywiadów, to koniecznie warto przypomnieć je sobie teraz, zebrane razem w jednym tomie.

Piotr Sommer to twórca, który wykorzystuje język do poszukiwania nowych rejestrów polszczyzny. W wierszach wszystko musi być w ruchu, dopominać się o uwagę - wtedy nie dochodzi do skostnienia utworu. Podobnie dzieje się w rozmowach - nie są to tradycyjnie znane schematy: pytanie - odpowiedź. Tu dochodzi do spiętrzenia relacji - tworzy się najprawdziwszy dialog, który wprowadza czytelnika w literacką przestrzeń.

Piotr Sommer, nim odpowie, sonduje, stara się najpierw rozłożyć pytanie, dodatkowo dopytując "O co właściwie Pan/Pani pyta?". Tekst prowadzony w ten sposób powoduje, że ma się wrażenie, iż autor Smaku detalu kluczy, uchyla się, odskakuje, ponieważ nie chce się złapać w pułapkę jednoznaczności i banalności. 

Ucieczka w bok jest uzu­pełniającym twórczość Sommera autokomentarzem. Wybór dziesię­ciu wywiadów z różnych lat to oka­zja, by jeszcze raz - i naraz - prze­czytać, co autor Piosenki paster­skiej ma do powiedzenia o sło­wach (własnych i cudzych), o świe­cie i o innych jego mieszkańcach. Rozmówcy są różni - od świę­tej pamięci Barbary Łopieńskiej po młodszych o parę pokoleń poetów i krytyczek, ale w każ­dym kawałku słychać tę samą, niepodrabialną Sommerową in­tonację.

Zbiór dziesięciu korespondencyjnych rozmów z Sommerem zabiera czytelnika (...) na jedno z (...) sympatycznych spotkań. Poruszone zostają na nim zagadnienia bliskie każdemu, kto żywi się słowem pisanym, można więc posłuchać wypowiedzi zarówno na temat poezji współczesnej i przekładu literackiego, jak też wątpliwego pojęcia kariery literackiej, nadęcia wynikającego z popularności w mediach, czy dyletanctwa literackiego mainstreamu. Autor komentarzy wspomina również o sprawach bardziej prywatnych, zdaje relację z własnego nieśpiesznego dochodzenia do samopoznania, opowiada o swojej bibliotece, pożyczaniu książek, komponowaniu antologii poetów amerykańskich, dosmaczaniu „Literatury na Świecie” i rewerencji wobec twórców, takich jak Charles Reznikoff, John Ashbery, Miron Białoszewski, czy Jerzy Ficowski.