Wier­sze z Umal­mu to rapor­ty z upra­wy – roślin, idei, rela­cji, wspól­not. Poeta nie uty­sku­je na kata­stro­fę, tyl­ko inten­sy­fi­ku­je dzia­ła­nia prze­ciw niej. Sta­je po stro­nie kom­pe­ten­cji mięk­kich, siły bez­sil­nych, rela­cji w kontrze do racji, wspól­no­ty w miej­sce wła­sno­ści. Nie wsty­dzi się czu­ło­ści, dekla­ru­je kru­chość. Choć w tomie pobrzmie­wa­ją dada, zaum, sur­re­al czy šala­mu­nizm, tek­sty nie spro­wa­dza­ją się do wyzwo­lo­nych natę­żeń roz­sa­dza­ją­cych poten­cjo­me­try, lecz nio­są w sobie prze­sła­nie, wizję, wręcz uto­pię. Peł­ne „bitu i litu” wier­sze Woź­nia­ka są muzycz­ne i obra­zo­we, etycz­ne i inter­wen­cyj­ne (lecz bez dydak­ty­zmu i publi­cy­sty­ki), kar­mią się dada­istycz­ny­mi kawał­ka­mi, ale czy­tel­ni­kom fun­du­ją wege michę soczy­stej filo­zo­fii. Sza­mań­ska poety­ka Umal­mu burzy gra­ni­ce mię­dzy ludź­mi, zwie­rzę­ta­mi, rośli­na­mi, rze­cza­mi: ludz­kie nie­stru­dze­nie fluk­tu­uje w zwie­rzę­ce, prze­le­wa się w roślin­ne, urze­czo­wio­ne, maszy­no­we, poję­cio­we etc. Ta akty­wi­stycz­na poezja – nad­mia­ro­wa, wybu­cho­wa, języ­ko­wo napęcz­nia­ła – jest w nie­ustan­nym pędzie, a po dro­dze zagar­nia wszyst­kich i wszyst­ko.