Te same – nie­zbyt spek­ta­ku­lar­ne, a wła­ści­wie para­li­żu­ją­ce swo­ją zwy­czaj­no­ścią – zda­rze­nia oglą­da­ne z per­spek­ty­wy trój­ką­ta nie­szczę­śni­ków: męż­czy­zny, kobie­ty i ich cór­ki. Bez­pre­ce­den­so­wy obraz naszych cza­sów, gdzie zgorzk­nie­nie mie­sza się z wyczer­pa­niem, nostal­gicz­ne wspo­mnie­nie oka­zu­je się pran­kiem kole­gów z pra­cy, kom­pul­syw­ny seks jest innym imie­niem depre­sji, a kre­atyw­ność mie­lo­na przez kor­po­try­by zamie­nia się w „robie­nie gów­na z gów­na”. Adam Kacza­now­ski w swo­jej książ­ce pro­za­tor­skiej po raz kolej­ny upar­cie zada­je pyta­nie, czy życie boha­te­rów – a może też czy­tel­ni­ków – jest kome­dią, czy raczej dra­ma­tem. I zanim zdą­ży­my odpo­wie­dzieć, zanim uśmiech zasty­gnie nam na ustach, doda­je: wha­te­ver, wycho­dzi na to samo. Prze­wrot­ny mistrz opi­su świa­ta, w któ­rym nic nie ma zna­cze­nia, zno­wu w akcji!