W szes­na­stu bole­snych i szcze­rych roz­mo­wach prze­pro­wa­dzo­nych przez Seána O’Ha­ga­na staje przed nami inny Nick Cave niż ten, któ­re­go nagra­nia, kon­cer­ty, wide­okli­py, powie­ści i zapi­ski uwiel­bia­my. Uka­zu­je się nam nie tyle jako arty­sta, ile jako zwy­kły czło­wiek – ze swo­ją kru­cho­ścią, napa­da­mi zwąt­pie­nia, roz­pa­czy, furii i eufo­rii. Gigant, któ­ry tak samo jak my musi wydo­być drza­zgi z duszy i cia­ła, tak samo tra­ci wia­rę i ją odzy­sku­je, któ­ry każ­de­go dnia prze­ży­wa na nowo wal­kę i stra­tę. Zapusz­cza­my się w kra­inę koń­ca świa­ta i nadziei-mimo-wszyst­ko. Pozna­je­my sce­no­gra­fię jedy­ne­go w swo­im rodza­ju poko­ju pra­cy – świa­ta wewnętrz­ne­go czło­wie­ka, któ­ry prze­szedł nie­jed­ną męczar­nię. Po zamknię­ciu książ­ki będzie­my mieć wra­że­nie, że wie­my wię­cej tak­że o sobie samych.