Co widać, kie­dy nic nie widać? Jaki mamy kli­mat, kie­dy zim­no i cie­pło sma­ku­ją ina­czej niż kie­dyś? Skąd to dziw­ne prze­czu­cie, że kli­mat wziął się z nas, i jaka jest poli­ty­ka naszych obra­zów? Wier­sze i pro­zy w naj­now­szym tomie Kac­pra Bart­cza­ka skle­ja­ją wido­ki z tu i teraz, by uzy­skać prze­tar­cia na przy­szłość. Tek­sty pomiesz­czo­ne w książ­ce kore­spon­du­ją ze sobą, z gło­sa­mi innych auto­rów, a przy tym bada­ją moż­li­wość ruchu w śro­do­wi­sku, któ­re sta­ło się zbyt lep­kie i wią­żą­ce ruch. Tutaj pisa­nie jest sta­nem ener­ge­tycz­nym zda­ją­cym spra­wę z wła­sne­go bilan­su ciepl­ne­go i rodzi głos, któ­ry odnaj­du­je się w pod­wyż­szo­nej wymien­no­ści z oto­cze­niem. Utwo­ry doty­ka­ją wie­lu aspek­tów nasze­go współ­cze­sne­go wycień­cze­nia i wyja­ło­wie­nia – psy­chicz­ne­go, poli­tycz­ne­go, poznaw­cze­go – ale zie­mie jało­we Bart­cza­ka odkry­wa­ją wła­sną war­tość lirycz­ną i w niej uczą się odzy­ski­wać życio­daj­ne pły­ny.