Obraz poezji Ważyka wyłaniający się z książki jest niejednorodny. Jeśli wybór ten ma być lekcją historii literatury, przyznać trzeba, że jest to lekcja nie narzucająca jednego (wykluczającego inne) hasła, organizującego całość zaprezentowanych utworów. Główna w tym zasługa samego Ważyka, który nie daje się łatwo usadzić i przyporządkować, lawiruje między wiosną Skamandra, maszyną Awangardy Krakowskiej i wybuchowością futuryzmu, nigdzie nie rozgaszczając się na dobre.

Wybór Sosnowskiego z całą siłą uświadamia nam, że Ważyk to poeta nowoczesny, a nie – jak wielu innych awangardystów – relikt nowoczesności, ofiara eksperymentu, niewolnik programu, suchy formalista. „Wiersze i dwa poematy” są ucztą dla oka, ucha i podniebienia, nie zaś książką z przepisami kuchni fusion.

Wiersze czytane w prawie trzydzieści lat po śmierci Ważyka pokazują, że jest to ciągle żywy, inspirujący, atrakcyjny poeta. Ponowne odkrycie go przez Sosnowskiego zasługuje na - radosną - pochwałę.

Przepływy znaczeń między wierszami to bardzo nieostre zjawisko. Szczególnie w świetle tej poezji, która stopniowo wygasza wszelką pewność.