W tym zbio­rze nie­wie­le jest teo­lo­gicz­ne­go fan­ta­zjo­wa­nia, spo­ro nato­miast poetyc­kie­go guślar­stwa, minia­tu­ro­wych obrzę­dów, prób odczy­ta­nia domnie­ma­nych zna­ków. Wier­sze osa­dza­ją się w pamię­ci, nie pozwa­la­ją o sobie zapo­mnieć. Choć nie są zbyt pochleb­ne dla tego, co przy­wy­kli­śmy nazy­wać rze­czy­wi­sto­ścią.