Jaki jest wynik audy­tu czar­nej mate­rii, któ­ra zna nas na wylot? Jakie tre­nu­je­my wyj­ścia, gdy wła­śnie prze­sta­no nas kochać? Kto nas widzi, gdy dla sie­bie daw­no już znik­nę­li­śmy? Moż­na by te i inne pyta­nia zada­wać w tonie serio, jed­nak w tomie Justy­ny Bar­giel­skiej pada­ją one w try­bie stand-upu. Poet­ka we wła­ści­wym sobie sty­lu dyry­gu­je kata­to­nią faka­pu, dba o szyb­kie zmia­ny fazy, mar­sze żałob­ne wygry­wa elek­try­zu­ją­cym bitem z info­li­nii przy­chod­ni, a o patos upo­mi­na się tyl­ko wte­dy, gdy trze­ba „rato­wać mydeł­ka kosz­tem resz­ty świa­ta”. Wiel­ka jest w tych „wier­szach pole­ceń” szczo­drość prze­wrot­nej szcze­ro­ści. Opo­wieść dla każ­de­go, któ­ry zechce słu­chać.