W nowym zbiorze opowiadań Tadeusza Różewicza znajdziemy utwory bardzo znane, takie jak chociażby tytułowa "Wycieczka do muzeum", ale i teksty rozproszone, które ukazały się dotychczas tylko w czasopismach. (...) Nawet jeśli niektóre opowiadania znaliśmy, ułożone w taką całość tworzą spójny obraz. Teraz widać, jakim obserwatorem jest Różewicz. Dostajemy bowiem do rąk jeden z najbardziej przenikliwych portretów polskiego XX w.

Pozycja z całą pewnością ciekawa i ważna, nie tylko przez swoją zawartość, ale w dużej mierze przez kontekst. Oto przemówił bowiem Różewicz - poeta znany ze swej niechęci do publicznego wypowiadania się, poeta znany z ascetycznej formy swoich wypowiedzi, zawierających mocno ironiczne patrzenie na rzeczywistość. 

Co mnie w tym czytaniu zadziwia, to poczucie przewagi Widzianego i Opisanego przez Różewicza, nad tym, w czym jestem - też przecież widząc i ("w sobie") opisując. Może to tajemnica wyjątkowej czułości dla ludzi i rzeczy, takiej czułości, która rzeczywiście staje się w s p ó ł c z u c i e m ?

Tytułowe opowiadanie "Wycieczka do muzeum", napisane kilkadziesiąt lat temu, czytane dzisiaj, uderza trafnością i dokładnością zapisu. Obóz koncentracyjny zamieniony w muzeum, generuje muzealne zachowania zwiedzających od ziewania po żarty. Tu się nie przeżywa i nie rozmyśla, tu się ogląda, tylko nieco inaczej, z dreszczykiem, tak jak gabinet osobliwości albo groteskowy tunel strachu w lunaparku.

Zbiór obejmuje opowiadania z różnych okresów, wyboru dokonał sam autor. W tekstach odbija się niemal cały XX wiek, z jego światowymi katastrofami i dramatami jednostki. Rewelacja.