W swo­jej debiu­tanc­kiej powie­ści Alek­san­dra Kasprzak rzeź­bi w rze­czy­wi­sto­ści zara­zem ostro i śmiesz­nie. Jej boha­ter­ka Gry­czan­ka nie oszczę­dza ani mat­ki – mistrzy­ni ciu­ła­nia z kano­nem femi­ni­zmu ski­tra­nym w kiszon­kach, ani ojca – wiecz­nie pod­chmie­lo­ne­go nigdy arty­sty, ani sio­stry dewot­ki, ani tej dru­giej, któ­rej wal­kę o nie­by­cie bra­tem wspie­ra, ani babć: jed­nej zna­nej z wró­że­nia, dru­giej – z kra­dzie­ży i nisz­cze­nia. Ale nar­ra­tor­ka nie daje forów tak­że sobie – zręcz­nie oddzie­la zło­żo­no­ści spo­łecz­ne od pła­skiej ide­olo­gii, dzię­ki cze­mu książ­ka nie jest czy­stą zgry­wą o sier­pec­kich prze­gry­wach, ale wie­lo­wy­mia­ro­wym por­tre­tem sero­wej rodzi­ny (miej­sco­wo­ści, Pol­ski), kre­ślo­nym tak ze zło­śli­wo­ścią, jak i z czu­ło­ścią.