Niech już tak będzie, niech goni w piętkę, niech zaprasza nad groby i trumny, by wszyscy mogli się przejrzeć w szkle tych trumienek i zadławić się ziemią, niech już ucieka od własnej trumny, grzebiąc po drodze wszystkich tych nieważnych i drugorzędnych autorów, takich jak Leszek Ilnicki, Stefania Bełska, Krzysztof Zbyrski czy Krzysztof Oleszycki. A nawet niejaki Bełski - Turlejski...

Bohaterkami tomu Zaplecze są książki z rodzinnej biblioteki Dyckiego (...), z reguły książki stare (choć nie zawsze, jakiś poeta współczesny też czasem się załapie). (...) Dycki tych książek nie omawia, on się nimi "rozkoszuje", i trzeba podziwiać inwencję, z jaką wymyśla setki sposobów, aby wyrazić swój zachwyt oraz ukontentowanie.