Kreślone przez autorkę wersy wypełnione są cierpieniem (bólem, smutkiem), przemocą, rozstaniem, przemijaniem/śmiercią – a bohaterki tych wierszy wchodzą z wszystkimi tymi ekstremalnymi doświadczeniami w nader złożone reakcje emocjonalne, od ironicznego dystansu i pogodzenia po fascynację, gniew i żądzę rewanżu; do tego nie są w stanie zrezygnować z przeżywania którejkolwiek ze swoich emocji inaczej niż na największym rozpędzie.

Najnowszy tom Podgórnik traktuje [...] o „wiecznym” teraz słowa poetyckiego, dzięki któremu opozycyjne w swej naturze zjawiska życia i śmierci, miłości i nienawiści, dobra i zła, przechodzą nieustannie w swoje dialektyczne przeciwieństwa, stając się jednocześnie nieskończonym aktem tworzenia literackiego uniwersum, zawartym symbolicznie w słowie „zawsze”.

Na tle całej twórczości Marty Podgórnik książka jest nie tyle powrotem z wysuniętych przyczółków ponowoczesności na pozycje bardziej tradycyjne, co próbą godzenia rozmaitych porządków.

Wszystko jest niepewne i podszyte tandetą, serialem, reklamą, znużeniem, żmudnym obijaniem się o granice języka. Podgórnik przypomina czytelnikowi o nieznośnej powtarzalności życia [...].

W obrębie przyjętej filozofii języka Zawsze nie zdradza ambicji wywrotowych, które znamionowały chociażby Długi maj (2004). Nowe wiersze autorki świetnie wpisują się natomiast w jej nieskończoną opowieść o utraconych życiowych złudzeniach, osamotnieniu i goryczy płynącej z codziennej konfrontacji głęboko zakodowanych w kulturze oczekiwań (jak powinno być w życiu kobiety, jak bywa) z tym, co (jakże ironicznie i rozpaczliwie) jest. A jak jest? Nie tak, jak miało/może być.

Zawsze to intelektualne wyzwanie stworzone przez niezwykle doświadczoną poetkę, która swój poetycki warsztat rozwinęła aż do takiego stopnia, że każdy z opublikowanych tutaj wierszy odcina się od innych, stwarza nową jakość i wpisuje się w odrębne dyskusje na wiele nurtujących tematów. Marta Podgórnik jest mistrzynią w konstruowaniu dających do myślenia refleksji o przeszłości, które u niej zawsze pozwalają otworzyć się na oferowaną przez teraźniejszość zapowiedź rzutowania zapomnianych przeżyć z dzieciństwa na chwilę obecną. Konsekwencją tego jest poddawanie w wątpliwość wszystkiego, co wydaje się pewne tylko po to, by zaraz na to miejsce wprowadzić oczywistości akceptowane tylko przez mniejszość. W gruncie rzeczy najwięcej można doszukać się tutaj zawoalowanych rozważań nad pisaniem, które w poetyckim świecie Marty Podgórnik jest ciągłym stwarzaniem się na nowo, manipulowaniem wyimaginowanym alter ego i przede wszystkim oddawaniem siebie w ręce tych, którzy jawią się jako nieobliczalni. Oprócz tego Zawsze wzbogaciło polską poezję o niesłychanie cenną refleksję o języku, jego wpływie na przedmiot opisu i inicjowanie oporu przed światem, w którym pragnąc nieznanego i ekstrawagancji zawsze znajduje się to samo – ponurą powtarzalność anachronicznych wzorców.

W nowym tomie wierszy Marty Podgórnik dominują rym i rytm. To chyba najważniejsza, choć i najbardziej oczywista uwaga formalna. Wymienione środki artystyczne pojawiają się nieprzypadkowo – współtworzą wyłaniający się z wierszy świat i ustawiają czytelnika wobec lektury. Gliwicka poetka bierze bowiem na cel całą tradycję wersologiczną, rozbija estetyczne porządki za pomocą języka codziennego, zderza klasycyzm z ponowoczesnością. W wyschniętą i pozbawioną życia glebę ciska lekami na kaca, fantazją o gwałcie zbiorowym i oryginalnie skleconym wulgaryzmem. Ten odważny, a czasem nawet brutalny nalot na tradycyjne hierarchie wartości i definicje piękna, ma w sobie coś ożywczego. Język znów kwitnie, rozrasta się, wraca do pierwotnego środowiska, w którym prym wiodą dźwięk i powtórzenie: „Kiedy wreszcie umarła, krwi nie było wiele/ Pieliła ogródek, zasłuchana w Brahmsa/ Zamiast powieści rzeki wolała nowele/ Z piekieł resentymentu rodziła się szanta” (XXL). Zawsze nie jest książką na zawsze. W epoce ponowoczesności wszystko jest bowiem na chwilę. Umowność i krótkotrwałość dyskursywnych, a być może również życiowych zobowiązań, nie pozwala brać na poważnie jakichkolwiek deklaracji obarczonych wielkim kwantyfikatorem. A jednak tytuł tomu, pomimo czytelnej ironii, domaga się uniwersaliów. Przypomina o wadze być może najsilniejszego ludzkiego uczucia. I o powadze, jaka mu się należy. 

Choć temat śmierci powraca w tych wierszach wielokrotnie (w jednym z utworów z początku tomu wbudowany nawet w deklarację: „Można i rzec: jestem postmodernistką, i napluć na życie, na śmierć i na wszystko”), to jednak bywa w całym zbiorze rozgrywany na różny sposoby. Podgórnik nie boi się zarówno „teatralnie” wzniosłego patosu (jak w wierszu XXL), jak i mocnych, dobitnych obrazów (jak w utworze XXS). Ale są w Zawsze i wiersze świadomie sentymentalnie […], i odważnie żartobliwe […]. Umowne są tu nie tylko uczucia, gesty, deklaracje i słowa, lecz także sama potencjalna rozpiętość możliwości wiersza. Podgórnik nie chodzi bowiem o rozszerzenie tych możliwości (a więc jakąś formę wiary w wiersz), lecz o swobodę poruszania się w gatunkach, konwencjach, dobrze oswojonych normach poetyckich. Nie na literackim eksperymencie w imię „nowej” poetyki Podgórnik zależy, lecz na neutralizacji zastanych konwencji.