W dru­gim tomie poetyc­kim Anto­ni­na Tosiek roz­pi­su­je na wier­sze całe spek­trum trosk: od tej „na wyso­ko­ści” (jak iro­ni­zu­je w tytu­le jed­ne­go z utwo­rów), przez róż­ne pozio­my sys­te­mów opie­kuń­czych oraz splo­ty nie­po­ko­jów eko­no­micz­nych, spo­łecz­nych i poli­tycz­nych, po kon­kret­ne czyn­no­ści pie­lę­gna­cyj­ne cier­pli­wie speł­nia­ne „na nisko­ści”: tam, gdzie zawo­dzi fizjo­lo­gia, nie­do­ma­ga cia­ło, wkra­da się śmierć. Pod­miot­ka tych wier­szy trwa przy bli­skich cho­rych, pró­bu­je pogo­dzić się z ich odcho­dze­niem, ale jej uważ­ne spoj­rze­nie obej­mu­je też oso­by krzyw­dzo­ne, mar­gi­na­li­zo­wa­ne, pod­da­wa­ne sys­te­mo­wej i jed­nost­ko­wej prze­mo­cy. Tosiek nie popa­da jed­nak ani w ton bez­rad­ne­go lamen­tu, ani w pięk­no­du­chow­skie współ­od­czu­wa­nie: zmę­czo­na boha­ter­ka „żertw” pozwa­la sobie czę­sto na sil­niej­sze, czę­sto nie­ak­cep­to­wa­ne spo­łecz­nie (zwłasz­cza u kobiet) afek­ty – wście­kłość, odra­zę, sar­kazm – dzię­ki cze­mu uda­je się jej osta­tecz­nie zatrosz­czyć o samą sie­bie, nie koń­czyć w roli ani męczen­ni­cy, ani ofia­ry.