Jest więc znikam jestem tomem wierszy. I jest tomem komentarzy do nich. Literaturą i metaliteraturą. Zwykło się przyjmować - przynajmniej w duchu mocnej strukturalistycznej scholastyki, która wciąż jeszcze bywa owym "niewywracalnym słoniem" Janusza Sławińskiego - że komentarz winien być odseparowany od tego, co komentowane, na bezpieczny dystans, zwany nieelegancko naukowym tudzież poznawczym. Ale też Krystyna Miłobędzka zwykła przyjmować, że nie ma rzeczy - zwłaszcza w języku - które zwykło się przyjmować.

Miłobędzka pisze piękny esej nie tylko o własnych wierszach (wiersze te istotnie są punktem wyjścia i dojścia), ale o poezji w ogóle. Jej istocie, jej sile, napędzie, przemijaniu. O związkach poezji z życiem.

Zapis wspomnień. Reprodukcja przeszłości z nadzieją na przyszłość. Tworzenie nowej jakości i szacunek do minionych dni. Oto twórczość Miłobędzkiej. Naturalna i normalna. Zwyczajna. Warta uwagi.

Gdzieś w tym wszystkim kryje się osobowość: osobowość autora i jego podmiotów lirycznych. Gdyby podobna książka zbierała "wystąpienia" pisarza z mniejszą samoświadomością, charyzmą, mniejszym dystansem do siebie i wiersza, a przede wszystkim z mniejszą podejrzliwością w stosunku do języka, mogłaby zamienić się w zwykłą naukową rozprawę, może równie mądrą i nie narzucającą się ze swoim dydaktycznym przesłaniem, ale pozbawioną życia. W literaturze często istotne jest zrozumienie nie tyle samego tekstu, co drugiego człowieka.