Z czy­ich spę­ka­nych ust pada­ją nowe sło­wa? Kto kre­śli żywe linie na zdar­tej awan­gar­do­wej mapie? Izo­li­nie wyzna­cza­ne przez Mar­ci­na Mokre­go łączą spu­ści­znę papie­ża awan­gar­dy Tade­usza Peipe­ra oraz – dzie­dzi­czą­ce­go jego poetyc­ki obłęd – Janu­sza Zim­ne­go, któ­rym autor tomu opie­ko­wał się w ryduł­tow­skim MOPS-ie. Poeta nie boi się zmą­co­ne­go autor­stwa ani for­mal­ne­go ryzy­ka. Wier­sze kon­kret­ne zde­rza z kon­kre­tem fizjo­lo­gii, pod­krę­ca natę­że­nie zna­czeń, spi­na języ­ko­we odle­gło­ści, odchy­la myśl od nor­my, a meta­fo­rycz­nym prze­kaź­ni­kom pozwa­la iskrzyć przez całe stu­le­cie.